La Sonata « Hammerklavier» pour pianoforte / Sonata Hammerklavier / Hammerklavier Sonate / A Sonata

La Sonata « Hammerklavier» pour pianoforte La musique, l’histoire et la théologie sont étroitement associées, car il n’y a qu’un seul Dieu, et tous les hommes ont été créés par Lui pour aller à Lui. L’histoire raconte leurs actions les unes après les autres selon que les hommes vont ou non vers Dieu, la musique, en revanche, exprime l’harmonie ou la dysharmonie dans leurs âmes selon que leur cheminement dans l’histoire va ou non vers Dieu. La musique de Beethoven (1770-1827), prise selon le classique découpage en trois périodes, illustre particulièrement bien cette vérité. Sa Première Période comprend les pièces issues de son travail relativement tranquille d’apprentissage, déjà magistral, auprès de Mozart (1756-1791) et Haydn (1732-1809), et elle correspond aux dernières années de l’Europe prérévolutionnaire. La Seconde Période comprend la plus grande partie de ses œuvres glorieuses et héroïques, les plus connues et les plus aimées de son répertoire. Cette période correspond aux débordements de la Révolution française dont les guerres dévastèrent l’Europe et même au-delà. La Troisième Période comprend des chefs-d’œuvre d’une grande portée mais énigmatiques et moins connus, elle correspond à l’Europe du Congrès de Vienne (1814-1815) qui tenta alors de reconstruire un ordre prérévolutionnaire sur des fondations postrévolutionnaires, une tentative en fait tout autant énigmatique. De même que la troisième symphonie de Beethoven, l’Héroïque (1804), est le pivot entre ses Première et Seconde Périodes créatrices par l’expression de l’humanisme héroïque d’un nouveau monde, de même la sonate 29 pour pianoforte (1818) est le pivot entre sa Seconde et sa Troisième Période. Cette sonate est longue, élevée, distante, admirable et pourtant étrangement inhumaine. Le premier mouvement s’ouvre par une fanfare retentissante suivie d’une profusion imaginative dans l’Exposition. Le Développement de la sonate voit une lutte croissante qui culmine en un climax. La Réexposition variée est suivie d’une Coda d’une tonalité à nouveau héroïque. Tous ces traits sont typiques de la Seconde Période de Beethoven, mais on se sent déjà dans un monde différent. Les harmonies sont plutôt froides, et la ligne mélodique est rarement chaude ou lyrique. Le bref second mouvement, n’est pas plus amical : un quasi-Scherzo qui pique, un quasi-Trio qui gronde. Le troisième mouvement, le plus long de tous les mouvements lents écrits par Beethoven, est une lamentation profonde presque sans espoir, dans lequel de très rares moments de consolation ne font que souligner le ton général de désespérance. Une introduction réfléchie est nécessaire pour faire la transition vers le dernier mouvement de la sonate, habituellement rapide et allègre mais ici rapide et sinistre. Le thème du dernier mouvement est continuellement haché, successivement ralenti, inversé verticalement, inversé hortizontalement, dans une fugue rude à trois voix. Au chagrin sans bornes du mouvement lent répond ici l’énergie sans bornes d’une lutte musicale bien plus brutale qu’harmonieuse, à l’exception encore une fois d’un bref intermède mélodique. Comme dans son quatuor pour cordes « La Grande Fugue », Beethoven est ici un précurseur de la musique moderne. « C’est magnifique, mais ce n’est pas de la musique » aurait pu dire ce général français de la guerre de Crimée... Dans les dix dernières années de sa vie, Beethoven lui-même redescendit de cet Everest des sonates pour piano et composa alors d’autres chefs-d’œuvre glorieux comme la Neuvième Symphonie, mais l’esprit en general n’y est plus le même. L’exultation sans limites du héro qui marque sa Seconde Période est désormais rare. C’est un peu comme si Beethoven s’était d’abord plongé dans l’automne pieux de l’Ancien Régime, puis avait marché à grands pas à la conquête de son indépendance humaine, pour, enfin, se demander : A quoi bon ? A quoi cela sert-il de se rendre indépendant de Dieu ? Les horreurs de la « musique » moderne en sont la réponse, déjà en filigranes dans la sonate « Hammerklavier ». Sans Dieu, et l’histoire et la musique se meurent. Kyrie eleison. Londres, Angleterre	Sonata Hammerklavier La música, la historia y la teología están íntimamente relacionadas, debido a que existe un solo Dios y todos los hombres fueron creados por El para tender a Él. La historia relata las acciones de estos h ombres entre sí de acuerdo a su tendencia hacia El o lejos de Él, mientras la música expresa la armonía o falta de ella en sus almas al hacer su historia hacia El, o no. La música de Beethoven (1770-1827), tomada como divisoria en tres periodos, es una clara ilustración. Su primer periodo, que contenía las obras relativamente tranquilas de su magistral aprendizaje de Mozart (1756-1791) y Haydn (1732-1809), corresponde a los últimos años de la Europa pre-Revolucionaria. El segundo periodo contiene la mayoría de sus gloriosas y heroicas obras por las cuales Beethoven es mejor conocido y apreciado, y corresponde al periodo de levantamientos y guerras esparcidas de la Revolución Francesa a lo largo de toda Europa, y aun más allá. El tercer periodo, que contiene obras maestras profundas pero un tanto desconcertantes, corresponde al intento de Europa, después del Congreso de Viena (1814-1815), de reconstruir el antiguo orden pre-Revolucionario sobre bases post-Revolucionarias, intento ciertamente desconcertante. La "Heroica" (1804), que es la Tercera Sinfonía de Beethoven, se considera la obra crucial entre el Primer y Segundo Periodo. Esta le otorgo primordialmente una expresión total a su humanismo heroico de un nuevo mundo. Semejante es su 29a Sonata para Piano, el "Hammerklavier" (1818), inquanto es la obra crucial entre el Segundo y Tercer Periodo. Es una pieza enorme, majestuosa, distante, admirable pero extrañamente inhumana ... El primer movimiento abre con una fanfarrea resonante seguida de una variedad de ideas en la Exposición, una lucha climactica en el Desarrollo, una Recapitulación variada y una Coda nuevamente heroica, tratos que son típicos del Segundo Periodo, sin embargo vivimos en un mundo diferente: las armonías son frescas, por no decir frías, mientras que la línea melódica raramente es cálida o melodiosa. El breve segundo movimiento difícilmente es más amigable: un apuñalante cuasi-Sherzo, un estruendoso cuasi-Trío. El tercer movimiento, el movimiento lento más largo de Beethoven, es un lamento profundo y casi absoluto, en donde los momentos de consolación apenas destacan el ambiente prevalente de desesperanza total. Una introducción meditabunda es necesaria para hacer la transición al último movimiento de la Sonata, usualmente veloz y reconfortante, pero en este caso veloz y sombrío: un tema principal recortado se retoma, se hace más lento, se voltea de atrás hacia adelante y de arriba hacia abajo en una sucesion de episodios desangelados de una fuga de tres partes. A la pena sin limites del movimiento lento responde una energía sin limites en una lucha musical más brutal que armoniosa, nuevamente con la excepción de un breve interludio melódico. Justo como en el movimiento del cuarteto de cuerdas, la "Grosse Fuge" (Gran Fuga), Beethoven augura la música moderna. "Es magnífica", el General francés de le guerra de Crimea pudo haber dicho, "pero no es música". El mismo Beethoven descendió de este Monte Everest de sonatas para piano para componer en sus últimos diez años algunas otras obras maestras, particularmente la Novena Sinfonía, pero todas ellas de alguna manera opacadas. La exaltación desinhibida del héroe del Segundo Periodo es generalmente cosa del pasado. Es como si Beethoven hubiera primeramente abrazado el orden devoto de antaño, para luego luchar para conquistar su independencia humana, para en tercer lugar acabar preguntándose: ¿Qué significado tiene todo esto? ¿Qué significa el hacerse independiente de Dios? Los horrores de la "música" moderna son la respuesta, augurada en el "Hammerklavier". Sin Dios, tanto la historia como la música mueren. Kyrie eleison. Londres, Inglaterra
Hammerklavier Sonate Musik, Geschichte und Theologie sind auf das Engste miteinander verknüpft, denn es gibt nur einen Gott und alle Menschen wurden von Ihm geschaffen, um wieder zu Ihm zurückzukehren. Die Geschichte besteht aus den menschlichen Handlungen insofern diese zu Gott führen oder nicht - während die Musik eine Harmonie oder auch eine Disharmonie in den menschlichen Seelen darstellt, je nach dem ob diese ihre Geschichte nach Gott hin ausrichten oder nicht. Eine deutliche Veranschaulichung hiervon ist die, aus drei Perioden bestehend gesehene, Musik Beethovens (1770 - 1827). Seine erste Periode beinhaltet die verhältnismäßig ruhigen Arbeiten seiner meisterlichen Lehrzeit bei Mozart (1756 - 1791) und Haydn (1732 - 1809) und ist in die letzten Jahre des vor-revolutionären Europas einzuordnen. Die zweite Periode enthält die meisten jener glorreichen und heroischen Stücke, für die Beethoven am Besten bekannt ist und verehrt wird. Diese Periode entspricht den Aufständen und Kriegen, die sich im Anschluß an die Französische Revolution in Europa und auch darüber hinaus ereigneten. Beethovens dritte Periode besteht aus tiefgründigen aber zugleich auch rätselhaften Meisterwerken und diese steht wiederum in Beziehung zu den europäischen Anstrengungen des Wiener Kongresses (beendet 1815), um die alte, vor-revolutionäre Ordnung auf nach-revolutionären Grundlagen wieder zu errichten - in der Tat ein Rätsel. So wie Beethovens Dritte Symphonie "Eroica" (1804), dadurch, daß sie zum ersten Mal seinen heldenhaften Humanismus einer neuen Welt voll ausdrückte, die zentrale Arbeit zwischen den ersten und der zweiten Perioden war, genauso ist seine 29. Klaviersonate "Hammerklavier" (1818) das ausschlaggebende Werk zwischen der zweiten und dritten Perioden. Es ist ein gigantisches Stück - erhaben, unnahbar, bewundernswert und dabei seltsam unmenschlich... Der erste Satz beginnt mit einer gewaltigen Fanfare, die von einer Fülle an Ideen innerhalb der Darstellung gefolgt wird, darauf ein sich zuspitzender Kampf der Entwicklung, eine variierende Wiederholung und abermals eine heroische Coda - alles typische Elemente der zweiten Periode, aber dennoch befinden wir uns in einer anderen Welt: die Harmonieklänge sind kühl, um nicht zu sagen kalt, während die melodische Linie selten warm oder lyrisch klingt. Der kurze zweite Satz ist kaum freundlicher: ein stechendes Quasi-Scherzo, ein brüllendes Quasi-Trio. Der dritte Satz, der am Längsten andauernde langsame Satz Beethovens, ist ein tiefschürfendes und beinahe unvermindertes Klagelied, in dem nur vereinzelt herausstechender Trost das regierende Gefühl von überwaltigender Hoffnungslosigkeit durchbricht. Eine nachdenkliche Einleitung ist nötig, um den Übergang zum letzten Satz der Sonate zu finden; normalerweise geschwind und freudenvoll, aber in diesem Fall geschwind und grimm: ein schroffes Hauptthema wird ausgearbeitet, verlangsamt, rückgängig gemacht, auf den Kopf gestellt in einer Reihe von unbeholfenen Episoden einer dreiteiligen Fuge. Auf die grenzlose Trauer des langsamen Satzes antwortet die grenzlose Kraft eines musikalischen Ringens, das eher brutal als musikalisch wirkt - mit der Ausnahme nochmals von einer kurzen melodischen Einspielung. Ebenso wie in der "Großen Fuge" ist hier bei Beethoven die Vorahnung moderner Musik erkennbar. "Es ist großartig", mag der französische General wohl gesagt haben, "aber es ist keine Musik." Beethoven stieg von diesem Gipfel der Klaviersonaten herab, um in den letzten zehn Jahren einige weitere seiner wunderbaren Meisterstücke zu komponieren. Zu nennen ist vor allem die 9. Symphonie. Aber sie sind alle irgendwie trübe. Der ungezügelte Jubel des Helden, welcher die zweite Periode kennzeichnete, ist nun größtenteils vorbei. Es ist gleichsam so, als ob Beethoven sich zuerst in der alten, frommen Ordnung sonnte, sich darauf zweitens seine menschliche Unabhängigkeit errang, bevor er sich dann aber drittens die Frage stellen musste: Was hat es schließlich alles bedeutet? Was gilt es, sich von Gott unabhängig zu machen? Der Horror der modernen "Musik" ist die Antwort - vorausahnend dargestellt in der "Sonate für das Hammerklavier". Ohne Gott sterben beide - Geschichte und Musik. Kyrie eleison	A Sonata "Hammerklavier" Música, história e teologia são intimamente entrelaçadas porque existe apenas um Deus e todos os homens foram criados por Ele para irem a Ele. A História relata as ações deles uns com os outros de acordo com eles irem a Ele ou não, enquanto que a música expressa a harmonia ou a desarmonia em suas almas enquanto dirigem sua história rumo a Ele ou não. A música de Beethoven (1770 - 1827), separada em três períodos, é uma clara ilustração disso. Seu primeiro período tendo os trabalhos relativamente tranqüilos de seu magistral aprendizado com Mozart(1756-1791) e Haydn (1732-1809), corresponde aos últimos dias da Europa pré-Revolucíonária. O Segundo Período, contendo a maioria dos trabalhos mais gloriosos e heróicos pelos quais Beethoven é melhor conhecido e amado, corresponde à Revolução Francesa disseminando levantes e guerras através da Europa e além. O Terceiro Período, contendo obras-primas profundas mas algo emaranhadas, corresponde à Tentativa da Europa, após o Congresso de Viena (concluído em 1815),de reconstruir a velha ordem pré-Revolucionária em fundamentos pós-Revolucionários -- um emaranhamento, de fato. Assim como a Terceira Sinfonia de Beethoven, a "Eroica" (1804), em dando pela primeira vez plena expressão a seu humanismo heróico de um novo mundo, foi o trabalho pivô entre o Primeiro e Segundo Períodos; assim sua 29ª Sonata para piano, a "Hammerklavier" (1818), foi o trabalho pivô entre o Segundo e Terceiro Períodos. É uma peça imensa, nobre, distante, admirável, ainda que estranhamente inumana... O primeiro movimento abre com uma altissonante fanfarra que seria seguida por uma pletora de idéias na Exposição, um clímax feroz no Desenvolvimento, uma Recapitulação variada e uma novamente heróica Coda, tudo característico do Segundo Período, ainda que estivéssemos num mundo diferente: as harmonias são frias, para não dizer geladas, enquanto que a linha melódica raramente é morna ou lírica. O breve segundo movimento quase não é mais amigável: um semi-Scherzo esfaqueando, um semi-Trio troante. O terceiro movimento, o mais longo movimento lento de todo o Beethoven, é um lamento profundo e quase sem lenitivo, no qual os momentos de consolo apenas destacam o espírito predominantemente desesperado. Uma introdução soturna é necessária para fazer a transição do último movimento da Sonata, em geral ligeiro e animador; mas neste caso rápida e bizarra: um tema principal áspero é castigado, desacelerado, virado de trás pra frente e de ponta cabeça em sucessivos e desajeitados episódios de uma fuga de três partes. À amargura crua do movimento lento responde a energia crua em uma luta musical mais brutal que propriamente musical, com a exceção novamente de um breve interlúdio musical. Como no movimento do quarteto de cordas "Grosse Fuge", Bethoven está aqui antecipando a música moderna. "É magnífico", o General Francês pode ter dito, "mas não é música". O próprio Beethoven desceu de seu Monte Everest de sonatas para piano compor, em seus últimos dez anos, ainda mais algumas obras-primas, notadamente a Nona Sinfonia, mas elas todas estão de alguma forma obscurecidas. A exultação desinibida do herói no Segundo Período está quase toda no passado. Foi como se apesar de Beethoven ter primeiramente gozado da velha ordem divinal e depois marchado para conquistar sua independência humana, enfim fosse levado a perguntar-se: Que significou tudo isso? Que significa fazer-se independente de Deus? Os horrores da "música" moderna são a resposta, antecipados na "Hammerklavier". Sem Deus, tanto a História como a Música morrem. Kyrie Eleison. Londres, Inglaterra
Sonata pro kladivkovy klavir Hudba, historie a teologie jsou uzce propleteny, protoze je jen jeden Buh a vsichni lide Jim byli stvoreni, aby prichazeli k Nemu. Historie uvadi jejich ciny do vzajemne souvislosti podle toho, zda jsou k Nemu ci ne, zatimco hudba vyjadruje harmonii ci disharmonii v jejich dusich, pokud jdou k Nemu ci ne. Beethovenova (1770-1827) hudba, rozdelime-li ji do tri obdobi, je jasnou ilustraci. Prvni obdobi, obsahujici pomerne klidna dila mistrovskeho uceni u Mozarta (1756-1791)a Haydna (1732-1809) odpovida poslednim letum predrevolucni Evropy. Druhe obdobi, obsahujici vetsinu slavnych a heroickych del, pro ktera je Beethoven nejvice znam a milovan, odpovida sireni bouri a valek Francouzske revoluce po Evrope a mimo ni. Treti obdobi, obsahujici hluboke, ale ponekud zahadne mistrovske kusy, odpovida evropske snaze po Videnskem kongresu (skoncil 1815) obnovit stary predrevolucni poradek na porevolucnich zakladech: skutecna hadanka. Jako Beethovenova Treti symfonie, "Eroica" (1804), ktera prvne dava plny vyraz jeho heroickemu humanismu noveho sveta, byla klicovou skladbou mezi prvnim a druhym obdobim, tak jeho 29. klavirni sonata, "Pro kladivkovy klavir" (1818) byla klicovou skladbou mezi druhym a tretim obdobim. Je to mohutny kus, velebny, povzneseny, obdivuhodny, lec podivne nelidsky. Prvni veta zacina dunici famfarou, ktera je nasledovana bohatstvim myslenek Expozice, priostrujici boj v Provedeni a promenliva Repriza a znovu hrdinska coda; zcela typicke jevy druheho obdobi, i kdyz v odlisnem svete: harmonie jsou chladne, ne li ledove, zatimco melodie je zridka hrejiva ci lyricka. Kratka druha veta je sotva pratelstejsi: bodave quasi-Scherzo, rachotive quasi-Trio. Treti veta, nejdelsi pomala Beethovenova veta vubec, je hlubokym a takrka bezutesnym narkem, ve kterem okamziky utechy jen zvyraznuji prevladajici naladu zdanlive beznadeje. Zamysleny uvod je nutny k prechodu k posledni vete Sonaty, normalne rychle a povznasejici, ale v tomto pripade rychle a ponure: drsne hlavni tema je prepracovano, zpomaleno, obraceno naruby v naslednych neprijemnych epizodach tridilne fugy. Hruby narek pomale vety odpovida hrube energii v hudebnim zapase brutalnejsi nez hudebnejsi, s vyjimkou jedne kratke melodicke mezihry. Jako ve Velke fuze smyccoveho kvartetu zde Beethoven nastinuje moderni hudbu. Je to to skvele, mohl by rici francouzsky general, ale neni to hudba. Beethoven sam sestoupil z tohoto Mount Everestu klavirnich sonat, aby slozil ve svych poslednich letech nektera jeste slavnejsi mistrovska dila, zejmena Devatou Symfonii, ale ty jsou vsechny jaksi zastineny. Hrdinuv jasot bez zabran druheho obdobi je veci minulosti. Je to jako kdyby se Beethoven zprvu slunil ve starem bozim radu, pote vykrocil, aby dobyl lidske nezavislosti, ale nakonec byl dohnan k otazce: Co to vse znamenalo? Co to znamena ucinit nekoho nezavislym na Bohu? Horory moderni "hudby", nastinene v Sonate pro kladivkovy klavir, jsou odpovedi. Bez Boha historie i hudba umiraji. Kyrie eleison. Kyrie eleison. Londyn, Anglie	Hammerklavier Sonata Muzyka, historia i teologia sa ze soba blisko powiazane, poniewaz jest tylko jeden Bog i wszyscy ludzie zostali przez Niego stworzeni aby do Niego powrocic. Historia rozroznia swoje dzialania posrod ludzi w zaleznosci od tego czy ktos wraca do Niego czy nie wraca, podczas gdy muzyka wyraza harmonie lub dysharmonie w ich duszach zaleznie od tego czy kieruja swoja historie w strone Boga czy tez nie. Muzyka Beethovena (1770-1827) podzielona na trzy Okresy, jest tego doskonala ilustracja. Jego Pierwszy Okres zawierajacy relatywnie spokojne dziela stworzone podczas jego mistrzowskiej praktyki pobieranej u Mozarta (1756-1791) i Haydna (1732-1809), koresponduje z ostatnim okresem przedrewolucyjnej Europy. Drugi Okres zawiera jego najbardziej podniosle i heroiczne dziela z ktorych Beethoveen jest najbardziej znany i za ktory jest najbardziej uwielbiany, a ktore odnosza sie do okresu Rewolucji Francuskiej powodujacej wstrzasy i wojny w calej Europie i poza nia. Trzeci okres zawiera glebokie lecz jednoczesnie jakby zagadkowe arcydziela, odnoszace sie do Europy ktora po Kongresie Wiedenskim (zakonczony w 1815) probowala odbudowac przedrewolucyjny porzadek na postrewolucyjnych fundamentach - co samo w sobie stanowilo zagadke. Tak jak Trzecia Symfonia Beethovena, "Eroica" (1804), jako pierwsza daje pelen wyraz humanistycznego heroizmu nowego post-rewolucyjnego swiata i stanowila punkt zwrotny pomiedzy Pierwszym i Drugim Okresem, tak jego 29-ta Sonata Fortepianowa "Hammerklavier" (1818), byla tym samym pomiedzy Drugim i Trzecim Okresem. Jest to dzielo ogromne, wyniosle, jednoczesnie powsciagliwe i godne podziwu ale jakby zadziwiajaco nieludzkie. Pierwsza czesc zaczyna sie rozbrzmiewajacymi fanfarami za ktorymi podaza bogactwo idei w jej Ekspozycji, klimatyczna walka w Rozwinieciu, urozmaicona Rekapitulacja i ponownie heroiczna Coda (Epilog) zawierajaca to wszystko co charakterystyczne dla Drugiego Okresu, niemniej znajdujemy sie tutaj w "innym swiecie": harmonia jest chlodna, zeby nie powiedziec zimna, podczas gdy linia melodyczna rzadko bywa ciepla lub liryczna. Zwiezla druga czesc trudno nazwac przyjazna: przeszywajace quasi-Scherzo, dudniace quasi-Trio. Trzecia czesc-najdluzsza i najbardziej powolna czesc ze wszystkich, stanowi gleboki i prawie beznadziejny lament, w ktorym chwile pocieszenia nie sa w stanie rozjasnic przewazajacego i wlasciwego nastroju calkowitej beznadziei. Melancholijny wstep jest potrzebny aby dokonac przejscia do trzeciej czesci Sonaty, zazwyczaj szybkiej i podnoszacej na duchu, ale w tym wypadku szybkiej i ponurej: postrzepiony watek glowny jest przesadzony, zwolniony, calkowicie zaczerniony w niezdarnie nastepujacych po sobie epizodach trzyczesciowej fugi. Czystemu smutkowi wolnej, trzeciej czesci odpowiada czysta energia w muzycznej walce - bardziej brutalna niz muzyczna, za wyjatkiem jednego, szybkiego, melodycznego interludium. W czesci "Grosse Fuge" dla kwartetu smyczkowego, Beethoven zwiastuje nam oblicze muzyki nowoczesnej. "To jest wspaniale", moglby powiedziec Francuski General, "ale to nie jest muzyka". Sam Beethoven zszedl z Mount Everest fortepianowych sonat aby skomponowac w ostatnich dziesieciu latach swojego zycia bardziej wzniosle arcydziela, szczegolnie Dziewiata Symfonie, ale wszystkie one sa jakby przykryte chmurami. Nieskrepowany heroiczny triumfalizm Drugiego Okresu stanowi przeszlosc. Tak jak gdyby Beethoven najpierw rozkoszowal sie starym boskim porzadkiem, nastepnie ("w Drugim Okresie", przyp. Tlum) skierowal sie ku zdobyciu swojej ludzkiej niezaleznosci, aby ostatnim okresie byc zmuszonym do zadania sobie pytania : "Co to wszystko ma znaczyc? Co oznacza bycie niezaleznym od Boga?" Odpowiedzia jest horror muzyki wspolczesnej, zwiastowanej przez "Hammerklavier". Bez Boga, zarowno historia jak i muzyka umieraja. Kyrie eleison. Londyn, Anglia
СОНАТА «ХАММЕРКЛАВИР». Музыка, история и теология тесно сплетены, потому что есть только один Бог, и все люди созданы Им и идут к Нему. История разносит их поступки друг от друга в зависимости от того, идут они к Нему или нет, тогда как музыка отражает гармонию или дисгармонию в их душах, как они вершат свою историю: по пути к Нему или нет. Музыка Бетховена (1770 - 1827), если её разделить на три периода, тому явная иллюстрация. Первый период его творчества содержит относительно безмятежные шедевры его мастерства, связанные с его ученичеством у Моцарта (1756 - 1791) и Гайдна (1732 - 1791), относящиеся к последним годам предреволюционной Европы. Второй период содержит наиболее славные и героические работы, за которые Бетховен особенно известен и любим. Эти произведения навеяны Французской революцией и распространением бунтов и войн по всей Европе и за её пределами. Третий период содержит сильные, но иногда загадочные шедевры, соответствующие попытке Европы после Венского конгресса (состоявшегося в 1815 г.) восстановить старый дореволюционный порядок в послереволюционных установлениях - по-настоящему задача. Как Третья симфония Бетховена «Героическая» (1804), сразу же дающая полное впечатление о героическом гуманизме нового мира, была основной работой между первым и вторым периодами, так его 29-ая соната для фортепиано «Хаммерклавир» (1818) стала основной работой между вторым и третьим периодами. Это огромная часть: высокая, потусторонняя, замечательная, но всё же странно жестокая... Первая часть сонаты открывается звучным ударом в фанфары, продолжается богатством идей в экспозиции, наивысшей борьбой в вариациях, различается в репризе и снова становится героической в коде, что демонстрирует все формы второго периода, показывающего, в каком разнообразном мире мы находимся: гармония прохладна, если не сказать холодна, тогда как мелодичная линия изредка тёплая или лирическая. Короткая вторая часть едва ли более дружелюбна: пронзительное квази-скерцо, громыхающее квази-трио. Третья часть у Бетховена самая длинная и медленная из всех, она является глубоким и невыносимым плачем, в котором моменты утешения лишь выдвигают на передний план преобладающее настроение полной безнадёжности. Задумчивое введение необходимо, чтобы перейти к последней части сонаты, которая обычно является быстрой и воодушевляющей, а в этом случае она стремительная и мрачная: неровная главная тема перерабатывается, замедляется, переворачивается в последовательно неловких частях трёхчастной фуги. Незавершённому горю в медленной части соответствует незавершённая энергия музыкальной борьбы, более зверская, чем собственно музыкальная, с очередным изъятием мелодичной интерлюдии. Как в части струнного квартета «Гроссе Фуга», Бетховен здесь предвещает современную музыку. «Это превосходно, - французский генерал мог бы сказать, - но только это не музыка». Бетховен сам спустился вниз с этого Эвереста сонат для фортепиано, чтобы сочинить в последние десять лет несколько более славных шедевров, как Девятая симфония, но они уже являются пасмурными. Свободное ликование героя из второго периода остаётся в прошлом. Сперва Бетховен грелся в лучах Божественного порядка, во втором периоде боролся за человеческую независимость, но в третьем оставалось спросить: «Что всё это значило?» Что это значит, сделаться независимым от Бога? Ужасы современной «музыки» являются ответом, предсказанным в «Хаммерклавире». Без Бога и история, и музыка умирают. Господи, помилуй!